Moja macocha rozbiła na kawałki cenny kryształ należący do mojej zmarłej matki – nie miała pojęcia, że ​​padła ofiarą oszustwa.

Najpierw były wybuchy złości.

„Czy pójdziesz do ołtarza sama, czy niesiesz trumnę swojej matki?”

Potem nadeszły prośby.

Pewnego wtorkowego poranka stał w naszej kuchni z rękami skrzyżowanymi na piersi. W jego oczach płonął ten znajomy ogień.

„Założysz moją suknię ślubną” – oznajmiła. Bez pytań. Bez ostrzeżenia. Po prostu rozkaz.

Zacząłem się śmiać. „Żartujesz, prawda?”