„Ta kobieta jest moją wybawicielką. Trzy lata temu, w Dżajpurze, omal nie utonąłem po wypadku samochodowym. Ryzykowała życie, skacząc do lodowatej wody, żeby mnie wyciągnąć. Bez jej odwagi nie stałbym tu dzisiaj”.
W sali rozległy się westchnienia. Siedziałem jak sparaliżowany, niezdolny wykrztusić słowa.
Pan Sharma kontynuował, tonem pełnym szacunku:
„Jest również współzałożycielką organizacji charytatywnej, którą z dumą wspieram. Po rozwodzie zrezygnowała z wszelkich luksusów na rzecz byłego męża, decydując się zamiast tego na godną pracę, by opiekować się starzejącą się matką i małym synkiem”.
Jego słowa uderzyły jak grom z jasnego nieba.
Odwróciłem się do Anity. Łzy zalśniły w jej oczach, ale pochyliła głowę i kontynuowała pracę, jakby niewzruszona nagłym objawieniem.
Goście szeptali z podziwem:
„Kto by pomyślał, że emanuje z niej taki wdzięk, taka szlachetność?”
A ja? Kim mnie to czyniło, mężczyzną, który z niej kpił?
Czar uderzył mi do twarzy, pot zwilżył czoło. Duma ustąpiła miejsca wstydowi. „Zwycięstwo”, którym kiedyś się delektowałem, okazało się niczym innym jak arogancją i okrucieństwem.
Kobieta, którą porzuciłem, stała się teraz tą samą osobą, którą szanował mój najważniejszy partner – kobietą o cichej sile i honorze.
Muzyka, śmiech – wszystko zdawało się cichnąć. Serce ścisnęło mi się z gorzkiej świadomości: to nowe szczęście, którym się afiszowałem, nie dodawało mi otuchy. Moja małostkowość jedynie mnie pomniejszała.
Pragnąłem podejść do Anity, błagać o wybaczenie. Jednak nogi wrosły mi w ziemię. Spojrzała na mnie raz, jej oczy były spokojne i spokojne, a potem odwróciła się bez słowa.
Wtedy zrozumiałem, co tak naprawdę straciłem – nie tylko żonę, ale rzadką i szlachetną duszę, kobietę, której wartości nigdy więcej nie tknę.
